soğuk bir şubat akşamıydı her zamanki gibi cafede buluşmuş kahvemizi iciyorduk. klagib muhabbetler donuyordu yine. piyasaya yeni cikan filmlerden sarkilardan soz ediyorduk. en yakin arkadasimdi ama tanistiğimiz gunden beri hep bir seyler hissetmistim ona karsi. onun ailesi benim ailemi taniyordu. tam 6 yildir arkadastik. o benim ben de onun herseyini biliyordum. artik universite tercihlerinin belli olmasini bekliyorduk. 1-2 yer disinda ayni yerleri yazmistik. o yapamazdi bensiz. sabah erkenden kahvalti yapardik beraber sonra kutuphaneye gidip gizlice kitap okurduk. sonra bir cafede ogle yemegi sonra 1 2 saat dinlenmek icin evlerimize aksam da hep ayni yerde kahvemizi yudumlardik. sonra ise sahile oturup sigara icerdik. benim sigarami o yakar onunkini ben yakardim adet gibi bisey olmustu bu. 4 yildir boyleydi bu.one besledigim arkadasligin ustundeki bu duygu onu kaybetmeme yetecekti. onu kaybetmekten korkuyordum. tercihler belli oldu daha dogrusu olmus okulla pek alakali degildim. telefon geldi cigliklarla acildi ayni yeri tutturmusuz. ailelerimiz de bize guvendiklerinden ortak ev tutup ikimizin kalmasina karar vermisler. bunu kutlamaliyiz diyip kapattik. ben herzamanki yere gidip beklemeye basladim. hep 15 dk once giderdim ne 1 dk erken ne 1 dk gec. gittim cafenin onunde bekliyorum. tam 15 dk oldu gelmedi. 20 25 30... 1 saat oldu. fakat hala yok ortalikta. cok endiselendim elim ayagim titremeye basladi fakat sigara yakamiyorum yok cunku o yakmazsa icemem. babasini aradim telefonu ilk calisinda acti. oglum diyip aglamaya basladi. anladim neler oldugunu. evden cikip duraga giderken araba carpmis. sahile oturdum gidemedim eve 4 saat kimse kaldiramadi beni sahilden. elimde sigara ama yakilmamis. bos bos ben sigaraya bakiyorum sigara bana. cebimden cakmagi cikardim. ve 4 yildir ilk kez bir sigarayi kendim yaktim.