Umut duvara dayanmış olan masasının yanına gitti. Size hiç bakmadan sandalyesine oturdu ve hararetle birşeyler yazmaya başladı.

"Telefonlarını ormanın içinde parçalayıp yaktım ve zincirlerin uzunluğuna göre aralarına mesafe koydum. Evet bizi bulamayacakları biryerdeyiz.Öyle miyiz? Ahh evet bizi bulamayacaklar çünkü biz yerin dibindeyiz biz evet evet öyleyiz ışıklandırmayı ayarladım ve gerekli olan her şeyi yanıma aldım. Ruhumu doyurmaya öncelikle muzafferden başlama kararı aldım."

-Umut

Umut birden başını tavana kaldırdı. Sessizce bekledin,bir ses aradın havada ve nefesini tutup bekledin. Diğerleri uyanıyordu git gide.

+e e efendim efendim
-Başlamaya hazır mısın çocuğum
+E evet e ef ef efendim ha hazırım.
-Hadi o zaman bakalım bize neler göstereceksin, unutma ailemiz seni dört gözle bekliyor.
Kafasındaki ses tekrar uyuşturucu bir his bırakarak kaybolmuştu umutun üstünden. Kendi kendine konuşmasını dinlemiş fakat tek bir anlam bile verememiştin. Kalbinin atış sesini duyuyordun ki umut avuç içi büyüklüğündeki demir bilyeyi alıp muzaffere doğru koştu.Bir kaç metre önünde durup son gücüyle fırlattı.

Demir bilye muzafferin kaburgasına çarptı ve büyük bir gürültüyle yere düştü. Depodaki herkes bir anda hıçkırıklar ve isyan eden ses tonlarıyla ağlamaya başladı. Umut ise tavana bakıp birşeyi duymayı bekler gibiydi