Üzerindeki halsizliğin, kaslarındaki sertliğin bir tarifi daha yoktu. Sanki kemikleşmiştin. Yanına bile dönemiyordun. Boynundaki tasma doğrudan bir zincirle tavana asılıydı. Zincir 10 santim daha kısa olsa havada asılı kalacak ve ölecektin.Oda tamamen siyaha boyanmış tek bir penceresi bile olmayan kasvetli ve yer yer konulmuş düşük ışıklı aydınlatmalarla loş biryerdi. Parmaklarını oynatmaya çalıştın, kırılmış gibi ağrıyorlardı ama sağlamdı. Gözün köşedeki karaltıya ilişti. Umut olduğunu zar zor seçebildin.En köşeye gidip duvara dönmüş, gözlerini tavana dikmiş bişeyler fısıldıyordu. Yavaş yavaş zincir sesleri arttı .Hemen yanında Ozanı farkettin.

Ve yanında Tuğçeyi. Daha sonra Muzaffer ve de Dar anüslü şeymayı. Henüz kendilerine gelmemişlerdi. Sadece yüzlerini aydınlatan ışık bilerek yerleştirilmişti. Aralardaki mesafe zincirlerin boyunu aştığı için temas imkansızdı.

Bu odada hiçbirşey tesadüf değildi