Bölüm 8 : Yeniden Doğuş

Odamdaydım. Hiçbir şeye bakmadan sadece yaşadıklarımı düşünüyordum. Öfke, büyük bir öfke vardı içimde ve hiçbirşey geçmeyecek gibiydi. Sanki birşey için yoksunluk çekiyordum. Beni hayatta tutan o kız beni unutmuş başkasıyla olmuştu, herşey değişmiş sadece bomboş bir öfke krizi geçirmek üzete ahtapotlarına üstüne salınacak bir adam.

David odama ayrı bir gardırop yaptırmıştı, içinde 1 makineli tüfek, tabanca, bir zırh ve orada bulunduğum sürece uzaylıların beni kapadıkları o garip kıyafet.

Kıyafette farklı şeyler vardı sanırım gerçekten kıyafet görüntüsü vermişlerdi, incelemeye başladım.

O sırada David içeri girdi.

David: Kıyafetini beğendin mi?
Şaşırmıştım.
-Bu dünyada o ahtapotların vücudumu kapladıkları şey mi?

David: Evet ama biraz değişiklik yaptık, yaptığın mücadeleyi hatırlamanı sağlar diye düşündüm. Kıyafetlerini giy silahlarını al ve eğitim odasında takımın ile tanış.

Giyindiğim gibi eğitim odasına yürümeye başladım, her adımımda insanlar korkarak bana bakıyorlardı.

Eğitim odasına girdiğimde iki ayrı grupla karşılaştım.

Yanımda birisi koşarak geldi.

-Carl Federic hizmetinizdeyim efendim!

_bu iki grup ne asker

Carl : alfa ve delta takımı efendim dalta takımı da bizimle gelmek istedi.

Göz ucuyla baktığımda o Lydianın eşini görüyordum, buraya gelmekle çok büyük yanlış yapmıştı.

Kendime engel olamıyordum, öfke beni sanki ele geçiriyor fakat ilginç bir şekilde de rahattım.

Vizörü aktif hale getirdim, Carl ve diğerleri çok korkmuşa benziyorlardı delta takımındaki o adamı görebiliyordum.

Adam öne çıkıp oda bana bakmaya başlamıştı, zırhı yoktu.

Kaskımı çıkartım yere attım kaç kilo olduğunu bilmediğim o ağır metal parçasının çıkarttıpı ses herkesi tekrar ürkütmüştü, adam bana doğru yürümeye başladı, bir uçtan bir uca. Zırhımın diper parçalarını da söküp attım, bende yürümeye başladım, hızşanmaya başladık öfkem arttıkça koşuyordum.

Adam benden hızlı çıkmıştı ilk yumruğu o atıcaktı ki yumruğunu yakaladım, bu kadar çelimsiz miydi yoksa bu ürettiğim adrenalinin etkisi miydi, karnıma diğer eliyle yumruk atmıştı, acımamıştı fakat eli hala bendeydi ve kurtulmaya çalışıyordu, canı acıyor gibiydi, diğer elimle boğazından kavrayarak havaya kaldırdım, lanet olsun aylarca hastanede yattım neredeyse hiç hareket etmedim nasıl bu kadar güçlenmiştim, bana ne olmuştu.

Bunları düşünürken insanlar bizi ayrımaya çabalıyorlardı fakat kaya gibiydim. Sesler duyuyordum, çığlık gibilerdi, beynimde yankılanıyorlardı. Yere attım. Boğazını tutuyordu, sanırım az kalsın ölecekti. Arkamı döndüğümde alfa takımı sadece hazırolda bana bakarken delta takımı ise az önce boğduğum elemanla ilgileniyor bir kişi ise bana bağırıp askerlerime böyle davranamazsın diyordu.

Bana bağıran adamı iki elimle tutup Lydianın kocasına doğru fırlattım.

Ben :Delta takımının burada işi yok, adamlarıma bakın, hepsi hazır olda tek bir emrimi bekleyen özel askerler, sizin gibi çelimsiz, karışık, darmadağın kişiler değiller! Delta takımı korkuyla bana bakıyordu, artık tüm kontrol bendeydi.