11 Ocak ^ saat: 12 ^ Kendi Evim

Emrahla beraber Limon Cafe de gece geç saatlere kadar gelen not kağıtları üzerine kafa yorduk. Her tahminimiz başka bir olasılığı peşisıra getirdi. Bir şaka düşüncesinin çok uzağında olduğuna kanaat getirdiğimiz bu olaylar örgüsü bizi istemsiz bir gerilime koymaya başlıyordu. Eve geç saatlerde gelip hemen uyumuştuk. Bu sırada Betüle de çok fazla vakit ayıramamıştım. Ondan uzak olduğum her an onun için biraz daha zindan, benim için biraz daha esaret. Sabah kendimi bir rüyanın ortasından çekip, ansızın uyandım.

Mutfağımız her zamankinden daha sağuk, kahvem her zamankinden daha bir sahiplenmeci. Sigaramı yakıp, ansızın titreten soğuğa rağmen balkona çıktım. Dumanını ayazın bağrına bıraktığım sigaram her hikaye gibi bitmeye yüz tutmuşken telefonum çaldı. Arayan Elif.

- Günaydın Manco.
+ Günaydın Elif.
- Yeni uyandın herhalde. Kahvaltıya çağıracaktım. Bu kez itiraz istemiyorum bak.

Elifin niyetini daha yakın öğrenebilmek adına kabul edecektim bu kez.

+ Tamam, geliyorum.