Sabah 07.00 Ankara Otogar bilinen adıyla aşti

otobüs perona yanaşmış ben ise hala rüya aleminde gezmeye devam ediyorum neyse yanımda ki amcanın geldik oglum demesiyle kalktım daha sonra elifle beraber valizleri aldık cıktık yukarıya (allahdan elif ankarayı biliyorduda benim rehberim oldu yoksa ben kalabalıkda kaybolur giderdim) ankaraya binip gittik okula neyse geldik okuldayız işte yurda girecez kayıt işlemleri falan etrafa bakıyorum askeriye kamp alanı gibi fakülte kayıt sırasındayız hiç kız yok dedim nereye düştüm ben neyse kaydımızı yaptırdık yurda dogru elifi bırakacam ama bir açlık cöktü elif dedim sen ankarayı biliyordun sana bir yemek ısmarlayayım sanki yıllardır bu soruyu bekliyormuş hala o tepkisini unutamam cıktık okula yakın yerlerde bir cafeye işte bişler yiyoruz etrafa bakınıyorum işte o zaman elifin önemini anladım millet herkes ailesiyle gelmiş yada ne bileyim abisi ablası vs benim yoktu elifinde yoktu ikimiz vardık sadece ikimiz vardık cok garip bir sey pampalarım tarif edemiyorum koskoca yerde tek basınasın sokaklar evler ulan gecen köpegin bakısı bile yabancı neyse işte yedik bişeler cıktık elife yalan yok söyle bir alıcı gözle bakmayı geçtim hep mahalle maçlarında kaleye geçirirdik tabi liseden sonra görüşmlerimiz azaldı vs daha sonra işte kızılay sıhıye izmir 1-2 dolandık durduk o zaman anladım elif ankarayı bildigini bir ara annemle konustum bana sitem etti gider gitmez ilk günden unuttun bizi diye cok garip hissettirmişti bu sözü kendi celişkilerinin icinde kalırken dısarda neler oluyor yurtların giriş saatine kadar dolandık elifle cok mutlu oldum o an neyse 10.30 gibi hadi yurda geçelim dedik malum tıış tıpış gitik yurda