Hayat hep gülücükler saçmıyor etrafa...

Düşünürdüm bu insanlar nasıl dayanır arabeske diye, sürekli hüzün sürekli gam. Dayanılmaz be böyle bir hayat.. Solar insan bir yerde, yeşilini kaybeder. Uzaklaşır renklerden, siyah beyaz bir yaşama...

Hep hüzünlüyken mi geçmek lazım peki mısraların başına? Hep ayrılık hep hicran mı hissetmek lazım? Yaşanmışlıklarımı hiç yıpratmadan tozlu bir föy arasına koyup, onlara bakıp iç mi geçirmem lazım hep...

Geliyor işte bazen böyle anlar. Elden bir şey gelmeyince, geriye sadece bir buruk hüzün, bir de göğsüme damlamış göz yaşların kalıyor. Pişmanlık bile yaşayamıyorsun artık. Farkındasın çünkü geri dönüşün olmadığını... Sadece o föy arasındaki hayatına bakıp düşünebiliyorsun işte. Düşünüyorsun ve düşünüyorsun. Zaman geçtikçe çöküyorsun, daha fazla düşünüyorsun... Bitiyor elbette bir zaman. Çünkü zaman bitmek için yaratılmış., hüzünler unutulmak için ve en önemlisi her doğan yok olmak için...

Arabesk bir kültürmüş panpalar.. onu fark ettim. Bir yaşam stili, bir hissetme biçimi. Onun da tadı ayrıymış be...