içeriye girdiğim de anladım ki, ev de ne antilop avlanmış ne de insan yenmiş. Beni karşılayanlar da kabile değil evde ki diğer üyelermiş.

Beyler çok şükür biz yoklukta görmüş insanlarız, Lâkin böyle yokluk olamaz.
Geçen hafta akvaryumda ki japon Balıklarını tost makinesin de kızartıp yemişler.
Ondan önce ki gün pencerenin önünde duran saksıda ki fesleğenleri salata yapıp yemişler.

Mutfak nerde dedim. Beni bi yere zütürdüler mutfak adı altında..
Bildiğin düşman işgalinde kalmış müslüman ülke şehri gibiydi.

Hatta bi an o kadar tabak çanak arasından erraynı falan kurtarmaya çalışcaktım.

Ev kocaman bir çöp yığınıydı ve onlar bunun farkında değildi.

En çokta buna üzüldüm.