K: son gece de geldi, ben anlamadım ne olduğunu bilemedim, bana perinin geldiğini vs söyledi bende korkup çekildim beni tuttu, namusumu elimden aldı Ertuğrul, elimddeeen!!,

Kız ağlamaya başladı.

Ben duyduklarıma inanamadım.

Olamazdı böyle bişey, bu nasıl erkeklik, nasıl canilik, nasıl acizlikti.

Işte dostlarım erkeğin en aciz olduğu an, utangaç sendromunda ki ben değil, o, bu haltı yiyen oros*u ç*cuğu aciz durumundadır.

Duyduğumun şokunun etkisi ile kıza sarıldım gözyaşlarını sildim ama ben de kendim de değildim sürekli ona küfür edip duruyodum o da susturuyodu.
Gözümün içine tekrar baktı ve yine ağlamaya başladı ben sana layık değilim diye bağırmaya başladı..

Çaresizdim panpalar, kime gitsem ne desem diye
Düşünsenize en sevdiğiniz uğruna canını vermeye hazır olduğunuz üzerine titrediğiniz yârinize bunu yapmıslar, onun hakkını elinden almıslar belki de evliliğini mahvetmişler, o kadar cinsimden utandım ki sağda solda haşmetli gibi gezdirdiğim bile utançtan sağa sola kaçıverdi.

Kızı sakinleştirip evine bıraktım, bende eve geldim.

Rüyamı değilmi diye kendime dayak attım, yok abi gerçek amk.

Geceye kadar kızdan haber alamadım.

Tam 3 ay bunu bilerek ve ona unutturmaya çalışarak kendimi de onu korkutmamak adına frenleyerek yanında oldum, ona asla tam olarak açılmadım sırf bu olay yüzünden asla çok çok yakın olamadım buluştuğumuzda irkilmesin, beni de öyle sanmasın diye.

Bir erkek için ne kadar acı değil mi?

Ama işin tuhaf tarafı artık aramızda ki bağları güçlendirmiştim sanki, en azından ben öyle sanıyor muşum..

Meğer yanılgıymış...

Şukulayın panpalar ölmezsem sabaha doğru devdıbını yollıcam önce gececi tayfa görsün.