Ben kendi kendime bu sorulara cevap ararken Esin sıkılmış olcak ki "hadi X gidelim mi artık" diye ufak bi sitem etti "hadi gidelim" dedim. Yan yana yürüyoruz ama elimi kolumu ne yapacağıma karar veremiyorum yürüyüş senkronizasyonum bozuldu resmen, en sonunda ellerimi cebime koyarak kendimi birazda olsa rahat hissettim.

Buralarda bildiğim tek yer otobüsle okula giderken yol üstünde gördüğüm; ufak, uzaktan bakılınca gayet hoş görünen, nezih bir cafeydi. (Eğer otobüslerin camlarına siyah prangalar olsaydı benim sosyal hayatım hiç varolmazdı) Esine o cafeye gidebileceğimizi söyledim ve olur dedi zaten başka bi seçeneğimiz yoktu...

Cafeye gittik tüm gün çok güzel geçti, sevinçten uçuyordum hayatımda ilk defa biri benimle bukadar uzun vakit geçirmişti veda vakti geldiğinde yanağıma bi öpücük kondurdu ve teşekkür etti, sadece "bende" diyebildim ardindan baka kaldım. Ahhh Tanrım ebediyete kadar devam eder dediğim yanlızlığımın birgün senide rahatsız edeceğini ve bana meleklerinden birini yollayacağını biliyordum ama ben bukadarını beklemiyordum yoksa ben miyim en sevgili kulun ? Bu mutluluk bana bi ömür yetebilir...