O gün gelip çatmıştı. Eda'ya çıkma teklif edecektim. Ama nasıl teklif edecektim bilmiyorum. Neredeyse bütün gün prova yaptım, durdum. Diğer arkadaşlarımın da -kızlar da dahil- tavsiyesine uyarak bir yöntem buldum. Bence çok güzeldi. Ve heyecanlı bir şekilde çıkışı beklemeye başladım.

Çıkış vakti geldiğinde hemen bizim sokağa doğru koşturmaya başladım. Eda'nın orada olmasını umarak, yoluma devam ediyordum.

Bizim evin oraya geldim. Eda etrafta yoktu, o yüzden beklemeye başladım. 1 saat sonra Eda'yı görmüştüm. Geldiği gibi selam verip hemen yanına geldim. Ve konuşmaya başladım (Eda = E / Ben = B):

B- Eda. Seninle bir şey konuşabilir miyiz?
E- Tabi. Neden olmasın?
(Bizim evin yakınındaki bir kafeye gittik.)
E- Seni dinliyorum False God.
B- Eda. Ben çok düşündüm, taşındım, ettim. Seninle de zaten samimiyiz, o yüzden bu kararı vermekte tereddüt etmedim. Eda, benimle çıkar mısın?
Eda ilk başlarda yüzüme tuhaf tuhaf baktı. Sonra konuşmaya başladı:

E- Bu gerçekten şaşırtıcı bir teklif. Seni seviyorum, false god. Ama sadece arkadaş olduğumuz için. Yani bende öyle bir duygu yok. Özür dilerim.

Eda konuşur konuşmaz ayağa kalktı ama ben gitmeden tuttum ve şunları söyledim:

B- Peki bu arkadaşlığımızı zedeleyecek mi?
E- Emmm... Pek sanmıyorum.
B- Tamam o zaman. Hadi gidelim.

Hesabı ödeyip evlerimizin yolunu tuttuk. Eda'ya da bir daha hiç o gözle bakmadım.