Olsun yakalanmaktan korkmuyordum. Evin kapısından çıktım. Çöp poşetinin içinde kanlı eşyalar vardı. Biraz olsun belli oluyordu…
Bu bir tehlike…
Hızlı karar vermeliyim ve yaratıcı bir şey bulmalıydım. Evim yakınlardaydı hızlı hızlı evime gidebilirdim. Ama çocukların eve girişini kaçırabilirdim. Annelerini o şekilde görmelerini istemiyordum. Onları engellemem gerekiyordu. Buldum! Kapının arkasında ki anahtarı hatırladım. Kapıyı kilitledim anahtarı çöp poşetine attım. Hızlı bir atlet gibi eve koştum. Kimse görmemişti beni. Hemen eve gidip geri gelmeliydim. Uzaktan çocukları izlemeliydim. Aralardan giderek eve vardım. Tek tük insan vardı çevrede. Kimse benimle ilgilenmiyordu. Bu iyiydi. Şüphesiz geçti. Eve girdim. Poşeti kapının hemen yanına bıraktım. Parmağı cebimden çıkarttım onu hızlı bir şekilde buzdolabına koydum. Üstümü değiştirmeliydi
m. Bir an önce değiştirdim. Cüzdanımı aldım. Kapıyı kilitledim. Evin önündeki külüstür arabama atladım. Çok yavaş bir şekilde evlerine yakın bir yerde durdum. Okul servisi evlerinin önünde duruyordu. Çocuklar kapıda, servis görevlisi telefonla sanırım kadını arıyordu. istediğim olmuştu. Çocuklar görmedi. Görmeyecekler! Sadece duyacaklar!...
Ben pislenmiştim…
Çaresizdim…
Üzgündüm…
Arabanın içersinde ağlıyordum…
Özür dilerim çocuklar! Beni bağışlayın! istemeden yaptım. Çok özür dilerim diye söylendim. Elimden yalnız bu geldi. Arabadan çıkıp onlara sarılmak çok istedim. Anneniz şu an cennette demek çok istedim. Teselli etmeliydim onları. Ben neden onların annesini öldürdüm? Neden bu servisi görevlisini öldürmeyim? Sıra onda mı? ikinci kurban servis görevlisi mi? Yok çok erken…