Oracıkta ayakkabılarımı ve tüm kıyafetlerimi çıkardım. Arka da ipucu bırakmamalıydım. Bu taktan bir durumdu ve ben bu taktan durumdan kurtulmalıydım. Tüm çekmeceleri açtım, çöp poşetini ve bulaşık eldivenlerini buldum. Eldivenleri takıp, çöp poşetine eşyalarımı koydum. Ellerimle dokunduğum her şeyi onun içine attım. Çırılçıplak kaldım. Kadına hiç dokunmadım. Sıra ona gelmemişti. Kumandayı atmadan önce, televizyonu kapattım. Kumandayı çöp poşetine atıp, banyoya geçmeyi planlıyordum. Evin içinde çırılçıplak, ellerimde eldiven geziyordum. Banyoyu buldum. Soğuk bir duş aldım. Kurulanmadım...
Hava ısınmaya başlamıştı. Kocasıyla kaldığı odayı buldum. Kocasının elbise dolabını açtım. Adam işini biliyordu. Seçtim kıyafetlerinden, kibardım dağıtmadım. iyice giyindim tam takımdım. Ölçülerimiz uyuyordu. Ayakkabılarını da aldım. Şimdi geriye kalan bir sorunumuz vardı…
Kadını bağladığım gömleği almam gerek, onu çöp poşetine atmamıştım…
Dikkatli olmalıydım. Ayakkabılar kan olmamalıydı…
Kandan uzak durmalıydım…
Unutmadan!
Parmak izlerim evin girişinde duruyordu. Onları silmem gerek. Çekmecelerde ki izleri de. Aynı şekilde dolapta ki izleri kısaca bastığım ve dokunduğum her şeyi yok etmeliyim…
içimde bir huzur vardı. Kadının ruhu evdeydi ve beni izlediğini biliyordum. Beni yakalatmak için uğraşacaktı. Ama ben ondan daha zekiyim…
Yakalanmaktan korkmuyordum. Yirmi yedi yaşına girmiştim ve o benim ilk kurbanımdı. Geriye yirmi altı kurban daha olmalıydı. Başladığım işi yarım bırakmamalıydım…
Zaman daralıyor…
Çocukların gelmesine otuz dakika kalmıştı. Hızlı olmalıydım. Evin hizmetçisi gibi hızlı ve disiplinli temizledim her yeri…
ipucu yoktu…
Bulamayacaklardı…
Hata yapmamıştım…
Elma…
Kadın elmayı yemedi…
Ağzından elmayı çıkarttım ve çöp poşetini sırtıma alıp. Elmayı yedim, kanlıydı ama güzeldi…
Yüzük parmağını kestim ve cebime koydum…
Evin önü sakindi. Parmak izini temizlerken en azından öyleydi. Ya şimdi çocuklarla karşılaşırsam? Çünkü gelmelerine on dakika kalmıştı. Erken çıkabilirler