ilkokul 4. sınıftan başladım köy okuluna. Beni bir sınıfa
verdiler.Öğretmen köyde yabancı olduğumu biliyordu ve hangi sıraya 
oturmak
istiyorsan otur dedi bana.Bir kızın yanı boştu sadece oraya 
oturdum. Hayatımı
adadığım, gidişiyle beni bitiren insanla ilk o zaman tanıştım. ismi 
Altınay
idi.Çocuk yaşımda bile onun güzelliği beni çok etkilemişti. Masmavi
gözleri, gamze yanakları ile arada bir bana dönüp gülüşü, yanlış yazdığım
notlarımda kendi silgisiyle defterimdeki hatayı silmesi beni o minik 
yaşımda
ona bağladı.O dönemlerde çocukça bir arkadaşlıktı. Zaman ilerledikçe 
onsuz
tek saniye geçiremiyordum.ya ben onlara gidip ders çalışıyor, yada o 
bize
geliyordu. Mükemmel bir paylaşımcıydı. Yüreğini,sevgisini, dostluğunu daha 
o
yaşta vermişti bana. ilkokulu birlikte okuduk ve aynı sırada 
bitirdik.Hep
onunla hep ona biraz daha alışarak. Ortaokula geçtiğimizde ailelerimize 
rica
ettik ve bizi aynı okula yazdırdılar, hatta aynı sınıfa, hatta aynı 
sıraya
oturmamız için babalarımız öğretmenlere adeta yalvardılar. Başarmıştık. 
Yine
aynı sıradaydık. Geride kalan ilkokul dönemindeki iki yılda anladım ki 
onsuz
hayat bana huzur vermiyordu. Yaşımız olgunlaştıkça o beni,ben onu daha 
çok
seviyordum.Çocukça başlayan arkadaşlığımız sevgiye aşka dönüşmüştü 
ortaokul
yıllarımız bitmek üzereyken.Şehir merkezinde. Ailelerimiz liseye 
geçtiğimiz
sırada ortak bir karar aldılar. Buna göre tek ev kiralayacak ikimiz aynı 
evde
kalacaktık. Annem de bizimle kalacaktı. Allah\'ım o karar bize