Cennette bu dünyada cehennem de düşüncesi korkunç bir yalnızlıktır, korkunç bir bencilliktir.
Bütün görüp görecekleri güzelliklerin burayla sınırlı kalacağını düşünmeleri, iyi bir yaşamın da kötü bir yaşamın da yerinin şu an içinde bulunduğumuz dünya olduğuna inanmaları korkunç bir bencillik ortaya çıkartacaktır.
Ne yaparsak, ne yaşarsak kardır, bize eziyet veren bir hayat cehennemdir, bize mutluluk veren bir hayat da cennettir düşüncesine inanan birisi, bu dünya da sadece kendi mutluluğu için hareket eder.
Yoksulları doyurmakla uğraşmaz, fakire muhtaca kol kanat germez. Onlarla uğraşmak istemez, sadece tadını çıkarmak ister bu dünyanın.

Bu düşünce (yapılan her şeyin bu dünyada kalacağı inancı) insanın her şeye rağmen mutlu olabilmesi için, başkalarına her türlü eziyeti yapmasına yol açar. oysa bizim kötülük yaptığımız insanların da bu dünyayı kendilerine cennet kılmaya hakları vardır. böyle olunca bu yarış, çok anlamsız ve vahşi bir şekle dönüşür. kişisel olarak biz mutlu yaşayıp bu dünyada kendimiz için bir cennet oluşturmaya çalışırken, başkaları için, yani bizim dışımızda birden çok insan için bir cehennem hayatı meydana getiririz.

öte yandan öldükten sonra da bir hayat olduğuna ve burada dünyada iyilik yapanların cennetle mükâfatlandırılacağına, kötülük yapanların da cehennemle cezalandırılacağına inananlar, işte bu ayırımda cennet tarafında olabilmek için, ellerinden geldiğince dünyada iyi şeyler yapmaya çalışırlar. cennet ve cehennem gibi iki motivasyon kaynağı varken bir de karşılıksız iyilik kavramı vardır ki o da allahın rızasını kazanmaktır, allah rızası için iyilik yapmaktır

bu yaptıkları, kendilerini iyi yaşatmak değil, tam tersine başkalarına insanca davranıp, onları iyi yaşatmak, dolayısıyla onların ahını almamak, kul hakkı yememek üzerine kurulu bir sistemdir. bu anlayış, kendi zararına da olsa insanın başkasına iyilik yapması, onun hakkını koruması, neticede insan onuruna yakışır bir şekilde yaşaması sonucunu doğurur.