Güzel vakit geçirdik. Rumeysa su içmek için uzaklaştı. Babası Mehmet (m) beyle tek kalmıştık.
M-Sonunda yalniz kaldik.
B-buyrun anlamadim.
M-sana bir soru sorucam dürüst ol ama.
B-Tabi ki sorun.
M-Kizimdan hoslaniyor musun.
O an dil dolandi nutkum tutuldu.Ses çıkartamadım.
M-Belli belli.Bak oğlum sen güzel temiz birine benziyorsun. Eğer olur da bana birşey olursa kızım sana emanet.
B-Estağfirullah efendim siz iyi ola...
M:Olmayacağım. Benim az bir ömrüm kaldı. Anladın mı kızım sana emanet.
B-Peki efendim, diyebildim sadece.

Rumeysa geldi tam kalkıp gidecekken babası rahatsızlandı. Apar topar hastaneye getirdik. Durumu çok kötüye gidiyordu.
Sabaha kadar koridorlarda dolandık, bekledik.
Sabaha karşı o kötü haber geldi. Mehmet bey vefat etmişti.
Rumeysayı ağlarken görmeye dayanamadım.Çıkıp bahçede oturup hüngür hüngür ağladım.

Yaklaşık bir hafta sonra Rumeysa yı görmeye gittim. Evine gelip kapiyi caldim.
Kapiyi açtı. iceri geçtim.
Nasıl olduğunu iyi olup olmadığını sordum.
Biraz dertlestik.
R:Otabakan sen babamla ne konuştun.
B:Hangi konu hakkinda?
R:Babam Beykozda ki dükkânını sana bırakmış. Vasiyetinde yazıyor.
B:Baban seni bana emanet etti rumeysa.
R:Neden peki
B:Çünkü..
R:Evet
Son bir cesaretle
B:Ben seni seviyorum.
Gözleri bi anda açıldı. Bir haftadır gulmeyen yüzü şimdi bana gülümsüyordu.
R:Ben de hem de herşeyden çok.
Ve o an birbirimize sarıldık. Belki de ilk kez bir insana böyle sarılmıştım.O da farkındaydı.
Sonra el ele tutuşup dışarıya çıkıp hayata tekrar yeniden başladık.
@Son@