BÖLÜM 42
Yola çıkmıştım hızlıca diğer zombilere çarpA çarpa ilerledim. ibre 100 ü aşmıştı acilen onlara yardım etmeliydim. Göztepe üzerinden sahilden yolda boş duran arabaların arasında manevralar yaparak olay yerine gidiyordum. Arabayı gören bilinçli zombiler arkamdan koşmaya başlamıştı. Konağa giriş yapmıştım, telsizi tekrar açıp "Tam olarak yeriniz nedir" diye sordum. Bir dakika sonra cevap geldi -"konaktaki ufak askeriyenin ordayız." -"Tamam kapıyı açın geliyorum" dedim. Dedikleri gibi yaratıklar ve bilinçli zombiler o bölgeye doğru ilerliyordu. Kapıdan girişi yaptım ve bakışları arasında arabadan indim. Yavaş adımlarla onlara doğru ilerliyordum gözleri üzerimdeydi. Çok dikkatliydi ekstradan hareketlerden kaçınıyordum. Elimi kaldırdım ama arkadan zombiler gelmeye başlamıştı. Ve onun korkusuyla üzerime roket atar ateşlediklerini gördüm en son.. Heryer bembeyazdı... Sanki üşenen bir tembel gibiydim hiç kalkasım yoktu... Hiç birşey hissetmiyordum duymuyordum. Gözlerimi açamıyordum bırakmıştım kendimi yavaş yavaş dalıyordum öylece sonsuzluğa..