148 kilodan 90'a düştüm birkaç sene önce.

Sevdiğim, istediğim şeylere ulaşma hırsı beni tetikleyen şey oldu. Saygı görmek istiyordum. Dolmuşa binince insanların "amk ayısı geldi sıkışıcaz şimdi" demesini duymak istemiyordum. Üniversitede adımı bilmeyen hocaların dombili dediklerini duymak istemiyordum. En başta da insanlara karşı utangaç olmak istemiyordum lan.

Azmettim. Çok zor süreç oldu. ilk hafta 2.5 kilo verdiğimde o mutluluğu anlatamam. Öz güvenim yerine gelmişti. Salonda acıyarak gözlerle bakanlar vardı hiçbirini takmıyordum. Taktım kulaklığımı dünyayla iletişimi kestim spor yaparken. Hatta bi tane action cam alıp her günümü kaydettim. Çok güzel anılarım var yani :D

Senin ve kilo vermek isteyen herkesin yapması gereken şey; Kiloluyum çok mutsuzum ama cidden zorluklara katlanabilir miyim? Kendime saygım var mı? Ne olmak istiyorum? diye düşünmek olmalı.

Şişman adamın kendine saygısı olmaz beyler kimse kimseyi kandırmasın. Millet dalga geçer siz bir şey diyemezsiniz. Onlarla birlikte kendinizle dalga geçersiniz. Kiloluyum ama memnunum imajı vermeye çalışırsınız. Ben öyle değilim diyen yalan söylüyordur. 148 kiloydum amk benden iyi mi bileceksiniz.

Sosyal ortamlarda takunu çıkartmamak kaydıyla before after fotoğraflar göstermek ve insanların size hayran hayran bakması paha biçilemez beyler. insanlara "Adam cidden azimli, istediği şeyi yapabilecek potansiyeli var" dedirtin.

Beyler kendinizi seviyorsanız lütfen şimdi kalkın ve diyetisyenden randevu alın. Mutlu olmayı hepimiz hak ediyoruz. Her konuda hayatınıza engel olan bir şeyi neden üzerinizden atmıyorsunuz? Mutluluğunuza başka insanlar müdahale edemezken neden kendi kendinize bunu yapıyorsunuz? Şu adamı mahcup etmeyin beyler. Gidin ve isteğiniz hayatı yaşamaya başlayın. Her şey sizde bitiyor.

Saygılarla Synster.