Ben 19 yaşında aslen Trabzonlu bir genç arkadaşınızım. Hayatı boyunca yüzü gülmemiş bir babanın evladı. Hiç bir zaman çokta gözümüz olmadı ama hiç bir zaman da elimizde bişey olmadı. Babam güçlü kuvvetli adamdı. Pazarcilik güvenlik esnaflik kendi patron olduğu her işte alın teriyle çalıştı. 48 yaşında geçen yaz kanserden kaybettim babamı. küçük kız kardeşim annemle kaldık amina kodumun dünyasında. elde avuçta yok babamdan kalan kuru bi maaşla. Tek hayali üniversite de mühendis olmamdı babamın. Üniversite sınavına gireceğim senesiyi dershane parası okulda yemek parası verebilme uğruna çalıştı.

Ygs ye girdim bir tak yapamadım lys sınavına girmeden bir hafta önce kanser olduğunu öğrendik sınava girdim hastanede başında nöbet bekledim gece gündüz. 25 gün komada kaldı sonra kaybettik ve o son senesini sırf şu amina kodumun sisteminde piyon olmayayım onun gibi surunmeyeyim yüzüm eğilmesin diye uğraşarak beni bir üniversiteye sokmak için geçirdi ve üniversiteye girdiğimi göremeden vefat etti. Belki bu kadar maddi zorluk çekmedeseydik kanser olmayacaktı. Dışarıya beni kardeşimi ezdirmemek için kendi içinde kendini yırtmasaydi, böyle olamayacaktı.

Ne kadar aranız bozuk olursa olsun ne kadar kızarsıniz da kızın Baba arkanızda bir dağ. 1 sene olucak sesini duymadım 1 sene olacak yüzünü görmedim. imkanınız varken babanıza annenize kocaman sarılın. Hayatta hiç bir takun telafisi yok.