Kendimi bu dünyaya kaptirmak istemiyordum. Onca insanın evinde rahat uyumasi bize bağlıyken , benim ilgilendiğim şeyler neydi böyle? Olmazdı.
Aşşağıya indim. Tesisteki bu rutinlesmis ortam canımı sıkıyordu. Artık nerdeyse operasyonlari iple çekiyordum. Tesiste, kış geldigi icin kimse dışarı çıkmıyor, çıkmadığı gibi kimse kimseyle de konuşmuyordu. Neyse ki yarın operasyon vardı. Yoksa yalnızlıktan burda kendimi hayal dünyasına kaptiracaktim. Kendime erkenden bir şeyler hazırlayıp odama çekildim. O gün sanırım yatabildigim en erken saatte yattım.
Yarın yine alıştığımız üzere savaş uçakları geldi. Timler uçaklara geçti, ve havalanildi. Yine sıradan bir operasyona gidiyoruz diye yola çıkmıştık. Operasyonun sıradani olmazdı tabii ama su şartlarda biz askerlerin tek işi bu olduğu için, bizim normaliz artık bu operasyonlardi.