Hep düşünürdüm hapis insanlara nasıl ceza olabilir diye. O an farketmiştim gökyüzünü istediğin zaman göremediğini. Daha önce okumuştum göğün insan ruhuna çekiciliğini ama bu denli hissetmemiştim hiç.

Beş saattir bi odada kapalıydım ve durmadan çalışıyordum. Bi yandan bunları düşünürken hastayı takipte etmeye çalışıyordum. Sigara içememiştim ve artık ciğerlerim ağlıyordu resmen.

Sonradan aklıma çıkışta bi kafeye gitmem gerektiği geldi. Bizim sınıftan Emine'nin doğum günüydü. Adana'da yaşayanlar bilirler Duygu Kafe'nin o taraflar vardır Barajyolu'nun orda. Babasıda biraz zengin olunca bi kafe kapattırmış. Hiç gidesim yoktu aslında ama kız davet etmişti ve dahada önemlisi sevdiğim kızda gelicekti.

Nihayet hasta'nın deri üstü dikişine başlamıştı hemşireler. Bende yavaştan gazlarını kapattım ve ekstübe edip (Hastanın boğazına nefes alamadığından dolayı bi tüp takar ve geri nefes alabilicek duruma gelince o tüpü çıkarırız.) hastayı uyandırdık ve fırsattan istifade teknisyene bişeyler atıştırıcam diyip aşağı indim ve bi sigara yaktım.

Terkedilişimi düşünüyodum. Bi ay geçmişti ve o başka birini seviyodu bile belki. Ben ise hala atlatamamıştım. Adı Lale. Sıkılmış artık benden. Çok sıkıp çok karışmışım. iki buçuk yılımı vermiştim ben bu kıza. Bana bunu yaptığı için sinirlenip kendi kendime söylenirken sigaramın bittiğini farkettim. Yukarı çıkıp devam ettim işime.