Birimlerimizi , kayıp vermemek üzere durduran elbette bu 20 aciz asker değildi. Ellerindeki bu cisimlerdi. Üzerinde en az çalışilabilmis olan bu cisimler. Öyle ki doğru düzgün adı bile yoktu lugatimizda. Çünkü bununla karşı karşıya gelenler bayılıyordu. Eski çipler öyle değildi. Her yerde rastlaniyordu. Aynı şekilde nanobotlar. Ama bu cisim farklıydı.
Askerler sorguya alındı, cisimler ise incelenmek üzere laboratuvararla gönderildi. Türk ekipleri sınırda ilerleyerek, stratejik bir noktayı aldı. Aynı zamanda bu olaylar dünya basınında da yer buldu. Artık komsumuzla sıcak bir temas, bir savaş halindeydik. Fakat suçlu taraf onlardi. Sınır ihlallerini onlar yapmasti. Onlar saldırımisti.
Ermeni askerlerin sorguları bitmişti. Anlattıkları şeyler hemen hemen suna yakındı:
" birlikleri çok uzaktan gördük. Bize söylendigi gibi bu ses yayan bombayı aşşağı bıraktık. Biz de zaten kulaç takaclari kullaniyorduk. Daha sonra bayılan ekipleri vurması ve rehin alması için 3 tane adam gönderdik. Tikaclari cikarmistik. 2 el silah sesi duyduk. Biri farklıydı ama çok aldırış etmedik. Sonuçta aşşağıda , bilinci yerinde sadece bizim askerler var sanıyorduk. Sonra zaten ekipler geldi. Ateş açtılar biz de teslim olduk. "
Bu ses yayan şeyleri nerden buldunuz diye sorulunca da bizi çok da sasirtmayan cevaplar vermişler.
"Bize emredilen buydu. Burayı zayıflatacaktik. Ama bu cisimler rus yapımı... "