Doktor nasılsın salyangoz dedi. idare ediyoruz işte dedim. Dosyanı inceledim erken yaşta aileni kaybetmişsin, çocuk esirgeme kurumunda kalmışsın, başarılı bir öğrenciyken üniversiteyi bırakmışsın, oysa bir yıl daha sabretsen elektrik elektronik mühendisi olabilecekmişsin dedi. Evet öyle bi hikayem var dedim. Daha detaylı anlatmak ister misin dedi. içimden neyi anlatayım ulan kimsesizliği mi yoksa zulümleri, tacizleri, tecavüzleri mi, çift uçlu duyguları mı, hayatıma dokunan herkesin nasıl hayatımın ağzına sıçtığını mı diye geçirdim içimden. Hayır ben anlatmayı bırakalı çok uzun süre oldu dedim doktora. Sana yardım etmemiz için bizimle konuşmalısın dedi. Yardım isteyen kim dedim ben de. Doktor neyse şu bipolar bozukluk testini cevapla diyip önüme bi kağıt koydu. Soruları cevapladım 48 oranında bipolar bozukluk teşhis edildi. Sonra doktor Quilonum, Invega, Ximovan adlı bir kaç ilaç yazdı, bana bunları kullanmam gerektiğini söyledi. Nazik bir adamdı yardım etmek istediği belliydi fakat ben insanlara güvenemiyordum. Normalde sevmek diyemem ama herkese karşı içimde bi şefkat benzeri bir duygu olurdu özellikle de ezilen horlananlara karşı ama güven duygusu yok denecek kadar azdı insanlardan korkuyordum. Bazen de bi cinnet haline bürünüp çoğunu öldürmek istiyordum. Bazen sevgim bazen de nefretim artıyordu, bazen kendimi çok seviyordum bazen de özgüvenim dibe vuruyordu kendimi değersiz hissediyordum. Genelde de hep dipte oluyordum. Lanet olsun beynim kaynıyordu yine, çıldıracak gibi oluyordum. Duygularım sürekli birbirinin zıttı bir hal alıyordu. Aynı anda bir kılıcın keskin ve kör tarafı olabiliyordum.