Kendimi bildim bileli, gölgelerden hep korkmuşumdur sürekli birilerinin beni izlediği hissine kapılırım.
Size çocukken yaşadığım travmatik olaylardan bahsedeyim.
Gerçekten çok mutlu bir ailemiz vardı en azından öyleydi, akşam yemeklerini beraber yerdik, espiriler yapıp sürekli birbirimizle konuşurduk yani bir insanın istiyebileceği en güzel aileye sahiptim. babamın ikinci evliliği ile olan 2 tane çocuğu olmuş ben ilk karısındanım fakat bunu bana geç söylediler babam pek bahsetmek istemez ne zaman konu babamın ilk karısına gelse babam sürekli lafı değiştirmeye çalışır bizde anlatmak istemediğini anlayıp konuyu değiştirmesini anlardık fakat bir türlü anlam getiremezdim, babam işinde gücünde asla aldatmayacak sigarası, kumarı,içkisi olmayan birisiydi neden ilk karısından ayrıldıki diye düşünürdüm, birgün akşam yine sohbet ederken babama bunu sordum, babam kulağıma eyilip oğlum korktuğun gölgelerin, korktuğu kişiler var bunu bilmezsen senin için iyi olur dedi babamın gözleri öfke doldu biranda onu ilk defa böyle görmüştüm. Ertesi gün okuldan erken geldim ama merakım inanılmaz derecede fazla evde kimse olmadığını anlayınca babamın odasına geçip,ilk eşine ayit birşeyler aradım ve yatağın altında bir resim buldum, fotoğrafta babam bir gölgeye sımsıkı sarılmış, gözlerimi avuşturdum yanlış görüyorum diye ama gerçekten fotoğrafta bir gölge var,