Devam ediyorum

Neden bilmiyorum ama her otuz birden sonra büyük bir pişmanlık duyuyorum. Çocuklarım havadayken zaman duruyor adeta o boşalma anında ben gibime gibim bana bakıyor, birşey anlatmaya çalışıyor gibi ama henüz anlayamadım. Öylece oturuyorum taburenin üzerinde son dakikalarını yaşayan bi su aygırı gibi..
Gözlerimi ayıramıyorum gibimden ayırmak istemiyorum o saat gibi tik tak ahenkle küçülüşünü izlemek hipnoz ediyor seni kısa süreli bi felç yaratıyor vücutta hayattan soğuyorsun o anlarda doğmamış olmak istiyorsun bi yandan çocuklarının ölümünü görmek bi yandan vücudun tüm vitaminlerini banyonun deliğinden kanalizasyona akıtmak, yeni çıkacak sivilcelere zemin hazırlamayı saymıyorum bile.