Derin ve gerçek itiraf

ilk aldığım yudumla beraber başladım ne olduğumu kendime itiraf etmeye neden sokağa çıktığımda gururla yürüyemiyorum eskisi gibi itiraf edeyim kendime derken çözüm ararken buldum kendimi neden yürüyemiyorum diye sormak yerine kendime çözümler ürettim bir karar aldım; kilo verecektim öncelikle hemde lisede olduğum kadar zayıflayacaktım ama kilo vermek yetmeyecekti aynı zamanda kas yapmalıydım biraz eskisi gibi olmalıydım tamamen dimdik dururken insanlar dönüp bakacaktı bana hayal ettim bunu ama bi anda daha önemli bir şey olduğunu geldi aklıma bunda önce herkese olan borcumu ödemeliydim hepsini bir anda tek seferde kapatmalıydım yoksa olmayacaktı bitmeyecekti omzumdaki yük beni hep ezecekti son 7 ayda nerdeyse hepsini kapatmış olsamda halen bi miktar vardı kapatmam gereken bunu düşünürken kendime sordum neden yapmıştım bu borçları neden başıma böylesine bir dert açmıştım ki neden düşünmemiştim ilk başta neler olabileceğini şimdi halime bakınca utanacağıma o zamanlar utansaymışım kendimden ama daha fazla zarar vermeseymişim kendime acıdım kendime anlık hevesler ve istekler için kendimi ne hallere sokmuştum insanlar benden bahsederken nasıl biri olduğumu bilmeden güvenilmez diyebiliyorlardı sadece bu nedenden ötürü ama bilmiyorlardı hakkımda hiçbirşey bak yine savundum kendimi dayanamıyorum kendi kendimi eleştirirken bile savunuyorum kendimi insanlar tamamı ile haklılardı kim bana neden güvensin ki şu anda neden içimi görmeye çalışsınlar ben sanki hepsinin içini mi görmeye çalışıyordum yapmıyordum bunuda itiraf ettim kendime biriyle ilk defa konuştuğumda direk karar veriyordum ne olduğuna doğru oluyordu ama neden ilk seferde karar veriyordum ki nasıl biri olduğuna ve bunu kendim yaparken nasıl çevremdekilerden tersini bekliyordum sigaram bitti ve kararlarımı aldım ilk olarak borçlarımı kapatacağım ve kilo vereceğim dedim kendime ama ilk önce odama gidip biraz yatayım dedim kalktım odama geçtim kapıyı açmamla beraber yine kendimle karşılaştım odam nasıl bir haldeydi inanmak istemedim iki dolabım olmasına rağmen kıyafetlerim dolapta değil yerde ve yatağımın üstündeydi aynı salondaki masa gibi etrafta kahve bardakları ve küllükler kitaplarım tabak altlığı olmuş içerdeki sigara kokusu tarifsiz durdum bir kaç saniye ve bir hevesle giriştim temizliğe kıyafetlerimi dolaba yerleştirdim boşları mutfağa kaldırdım yerleri süpürdüm ve oldu herşey tamam dedim içimde bir mutlulukla salondan sigaramı aldım ve yaktım yatağa uzandım ve işte yine bir kez daha kendimle yüzleşme vakti küllüklerin hepsini kaldırdığım için odada küllüğüm yok ve kalkıp gitmeye üşenen ben yere döktüm külleri o saniye anladım bu düzenin ömrü yok aslında ben bunun gibi basit bir şeyi bile becerememişim halen kendime itiraf edememişim gerçekten kim olduğumu.