Koltukta otururken buldum kendimi akşam üstü güneş batarken arkadaşlarımı yeni göndermişim işlerine hepsi gitmiş birtek ben kalmışım salonda yarı açık perdeden içeri giren turuncu ışık masayı aydınlatıyor sanki bana hayatının özetine bak istersen dermiş gibi masada ağzına kadar dolu küllükler ve bir kaç boş kahve kupası bana hayatımın bir yansımasını sunuyor güneş batarken azalan ışıkla masayı izledim tamamı ile karanlık çökene kadar anlamaya çalıştım sıfırdan 4 senedir hayattaki amacımı çözmeye çalışıyorum başka hiçbirşey yapmadan ama bu sefer sıfırdan başladım geçmişten yararlanmadan bu sefer ne bulacaktım bu sefer nasıl bahaneler uyduracaktım kendime arkadaşlarım çalışırken ben neden hala parazit gibi yaşamayı seçecektim bu sefer bunu neden yaptığıma bi sebep bulabilecekmiydim ilk önce itiraf etmeliyim dedim kendime neydim ne oldum göreyim karanlığın içine karışırken düşündüm neydim ben nerden geldim aklımda kalan ilk hatıralar çocukluğumun nasıl da güzel ve aynı zamanda taktan olduğunu hatırlattı bana ama bi anda lise yıllarıma zıpladım o anları hatırlamak istiyordum ben olduğumu anladığım yıllardı lise yıllarım adam olduğum zamanlardı içten içe keşke dedim keşke o yıllara dönebilseydim herşeyi değiştirirdim belkide diye neler değişirdi dedim sonra neler değişebilirdi dönseydim sonra anladım kendime itiraf etmem gereken şeylerde bile halen seçiciyim kendime bile doğruyu söyleyemiyorum karanlığın içinden sigara içme isteği ile bir anda hayata döndüm sigaraya uzandım masadaki ve yarı dolu kahve bardağını kendime yaklaştırdım küllüğe uzanmak yerine bardağa atacaktım külleri, sigaramı yaktım ve daha ilk yudumda bi karar aldım.