o zamanlar üniversitedeyim bizimde bi hatamız oldu tabi nasıl girilir bilemedim böyle sıraya bi garip otururdu iki dirseğini koyar mümkün olduğunca sevimli olurdu başkası onun için namümkün zaten hep ay gibiydi güneş tepede iken bile güneş bile söndüremiyordu ışığını ya da ben geceyi daha çok sevdiğim için bilemiyorum sonra açıldık işte al sana insanın acizliğini belli eden bir an daha aslında bizimde giderimiz var niye böyle oldu anlamam reddetti şimdi çok kafama takılmıyo aslında ama diyorum ki keşke açılmasaydın o umutla yaşardım hiç yoktan iyi oluyo be umut etmek gibi nimet var mı