Güneş batıyor, şafak söküyordu. Börü de düşlerinde geziniyordu. Yavaş yavaş kararıyordu hava.
Aniden, nerden geldiği belli olmayan bir ses -çığlık desek daha doğru olacak- dağı birbirine kattı.Bu ses tıpkı,Çine akın yaparken ölen, babasının sesine benziyordu. Börü hemen düşlerinden çıktı ve çevresine bakınmaya başladı. Ancak ,baykuş sesi ve böceklerden başka birşey ne görüyor ne de işitiyordu. Düşlerinde o kadar çok oyalanmıştı ki bu sesinde bir düş olduğunu sandı. Ancak hiç de öyle değildi.
Börü, babasını daha on üç yaşında iken yitirmişti.Bu yaşına kadar onu anası büyütmüş, yetiştirmişti.Kılıç kullanmayı,ok atmayı,ata binmeyi, güreşmeyi ve daha bissütü şeyi babasının andası(kankardeşi) olan Tuğluk'tan öğrenmişti. Tuğlulda pek yaman bir binbaşı idi.