üzerime bir mont giyerek dışarıya çıktım. rüzgar esmiyordu hava ne soğuk ne de sıcaktı. ışığa dair tek bir belirti yoktu ortada. tamamiyle bir sessizlik hakimdi etrafa. attığım adımlar sokaklarda yankılannıyordu.bu bir şaka mı diye düşünüyordum.on dakika yürüme mesafesindeki okula gittim. kapılar kapalıydı ve kimse yoktu yine. korkum artmaya başlamıştı. koşarak şehrin merkezine gitmeye başladım. orada mutlaka insanlar olmalıydı.ses olmalıydı mutlaka. bitmek bilmeyecek gibi görünen yolda hızlı adımlar atıyordum. sonunda ulaşmıştım. ayın yansıması denizin üzerinde uzanmış yatıyordu adeta. dalga yoktu, deniz ölü gibiydi. insanlar da yoktu.tek başıma olduğumu anladım o an.ağlamak istiyordum, öldüm mü diye soruyordum. hayalet miydim ben? rüyada mıydım yoksa? evet dedim ve kolumu sıktım. uyanmamıştım.kendime yumruk attım devamında acıyı hissetmiştim. başımı avuçlarımın arasına aldım. büyük ihtimalle ölmüştüm.