Samimi bir şekilde rica etti:
+Beni yalnız bırakma olur mu?
-Ne gibi Ömer amca?
+''Ara sıra gel de bana islamiyet'i anlat! sen çok güzel şeylerden bahsediyorsun. o sözleri duydukça kalbim ferahlıyor.
o günden sonra her gün yanına gittim bildigim kadarıyla dinimizi anlattım . fakat günden güne eriyip tükeniyordu kaç gün gecti tam hatırlamıyorum hastanenin genel hoparlorunden bir anons duydum:
Doktor Ömer! Lütfen 217 numaralı odaya gelin!''
dedim ki içimden 'Bizim Ömer amca galiba yolcu... ' hemen yukarı çıktım.
Odasına vardıgımda gordugum manzara aynen şöyleydi: sağ elinde tespih, açık duran sol kolunun pazusunda dövme türk bayrağı, göğsünde imanı ile koskoca Anzaklı Ömer son anlarını yasıyordu. hemen basucuna oturdum kendisine kelime-i şehadet söylettim o şekilde kucağımda teslim-i ruh etti...
Bir Çanakkale Gazisi görmüştüm. Yıllar sonra da olsa Müslüman Türk milletine olan sevgisi sayesinde kendisine iman nasip olmuştu. Ne yalan söyleyeyim, ağladım.

Hikaye burada sona ermiştir anlayacağımız üzere eskilerimizle ,tarihimizle her zaman gurur duyalım ve 'TÜRK'lerin ne kadar kral insanlar hoşgörülü vatansever merhametli insanlar olduklarını bilelim. Okuyanlar için teşekkür ederim.