Simdiden vicdan azabı duymaya başlamıştım. Hemen ordan uzaklaşıp dışarı çıktım. Ahmeti bulmaya çalıştım. Cardaklarda oturuyordu. Bir dakika gelir misin deyip yanıma çektim. Uzaklaşınca söze başladım.
"Ahmet ben bir halt yedim. " dedim ve olanları anlattım. Ahmet her bir cümle soyledigimde gözünü daha çok açarak dinledi ve en son olarak.
"Manyak misin lan sen! Ne ariyordun orada?" Aynı soruyu ben de kendime soruyordum. Ne ariyordum ki ben orda! O sıvının ne olduğunu bilemezdik ama eğer tahmin ettiğimiz şey ise ben büyük bir halt yemistim. Araştırmacılar yarın dönecekti. Yarına kadar bekleyip, yarın da olanları onlara anlatacaktim. Zaten askerlerden kimse oraya girmiyordu. Umarım bir sorun çıkmaz diyordum sürekli içimden.
O gün diken üstünde geçmişti resmen. Yatağa girdiğimde de uyuyamadim. Sürekli dua edip düşünüyordum. Kafamda senaryolar kuruyordum. Up uzun geçen gecenin ardından sabah oldu. Güneşin ilk ışıkları odama düşmeye başladı. Zaten uyumamistim. Odadaki herkes uyuyordu. Dün sozlesilen yürüyüşe de katilmamistim. Hastayım bahanesiyle geçiştirdim.
Araştırmacilar ogleden sonra geleceklerdi. Kimse oraya girmeden önce onları uyarmam lazımdı. Ama daha gün yeni agirmisti. Beklemekten başka çare yoktu.