Böylece günler günleri kovaladı ve tam bir hafta boyunca her gün çalışmalara yardım ettim. Bunu hem boş durmamak için yapıyordum hem de merak ettiğim için. Raporlarda yazan bilgiler okullardaki gibi kuru bilgi değildi. Hem ilgi çekici hem de ise yarar bilgilerdi. Karşı karşıya olduğum bir silahı öğreniyordum. Hem asker kafasıyla düşünüp , içeriğini öğrendiğim bu silaha karşı nasıl mücadele edeceğimizi tasarliyordum. Hem de karşı silah üreterek şartları denkleyebilecegimizi düşünüyordum.
Akşam yemeklerinden sonra 4-5 kişi olarak yürüyüşe çıkıyor, etraftaki tepeleri geziyorduk. Bir yandan da formumuzu kaybetmemek için koşular da yapıyorduk. Her an hazirda olmalıydık. Bu bekleme süreci moralimi bozmaya başlıyordu. Bir haftaya yakındır haber alamiyorduk. Yalnız ara sıra uçaklar bize erzak getiriyordu. 1 haftadır acaba neler olmuştu. Azerbaycan kararında kesin miydi? Siber saldırıya karşı konulabilmis miydi? Fransa , Birleşik Krallık ve Amerika neyi bekliyordu?
Ve nihayet 1 haftadır yolunu gozledigimiz Türk uçakları tekrardan ufukta belirdi. Tekrar aynı yere indi ve yanınıza geldiler. Bu sefer farklı pilotlardi.
Pilotları karşıladık ve dışardaki çardaklardan birine yönlendirdik. Demekki gelişmeler vardı.
"Tahmin ettiğiniz üzere haber getirdik. isterseniz yemekten sonra anlatalım" dedi pilotun biri. Zaten yemek zamanı da yaklaşmıştı. Tekrardan sofra kuruldu. Yemek esnasında her zamanki sohbetler edildi. Herkes gelen haberleri merak ettiği için sürekli pilotlara bakıyorlardi. Pilotlarin sa yorulduklari yüzlerinden okunuyordu. O yüzden kimse şimdilik bir şey sormuyordu. Yemekten sonra sigaralar, çaylar , sodalar icildikten sonra cardaklara geçildi.