Herifi paketlemiştik. Benim eve zütürüyoduk. Bunu konuşmaya gerek yoktu. Çünkü Onur'la birbirimiz gerçekten iyi tanıyorduk ve %90 aynı şeyleri düşünürdük. Eve vardığımızda adamı salonda yere oturttuk.

Onur: Herşeyi anlatıcaksın.
Ayaz: Ölün çıkar bu evden.
Onur: Gram düşünmeden yaparım.
Ayaz: Önce ellerini ve ayaklarını bileklerinden keserim.
Onur: Yazama çizeme diye.
Ayaz: Dilini keser, kulaklarına kızgın demir sokar dağlarım.
Onur: Konuşup anlatama diye, sorulana cevap vereme, etrafında hiç bir şey duyma diye.
Ayaz: En son gözlerin.
Onur: Bizi görüp tepki vereme diye, en son gözlerin çünkü sana yapıcaklarımızı gör diye.
Ayaz: Unutmadan gibini çorba kaşığıyla koparırım, ezilerek kopsun diye. Her yaptığımdan sonra göğsüne iki kere işaret parmağımla vururum.
Onur: Seni hapsettiğimiz, zifiri karanlık, hiç birşey duyamadığın, göremediğin, konuşup anlatamadığın. Yazamadığın, ayağınla bile karalayamadın. Çevrendekinin kim olduğunu asla bilemediğin. Belki annen belki baban, belkide biz. Bizim olduğumuzu anla diye her yaptığımızdan sonra göğsüne iki defa vururum.
Ayaz sana bunu yapanların yanında olduğunu, asla söyleyemediğin bir dünyaya hapsederim.

Ve Muzaffercik dökülmeye başladı.