2 aydır ardından sigara içiyorum. Günde 29 tane. Çünkü, 29 bizim için özeldi. Bizim sayımızdı. Çok özlüyorum. Delicesine özlüyorum. Her şeyimle özlüyor ve başkasıyla görmeme rağmen hâlâ nedensizce seviyorum. Ciğerlerimde verem belirtileri var. Ailem de sigara içtiği için kronik astım ve akciğer kanseri ameliyatı geçirdi, o yüzden doğal. Çok özlüyorum, her zaman, her yerde özlüyorum. Her gün yüzünü görebilmek için elimde sigaramla evine kadar yürüyüp, okula doğru giderken onu izleyip tekrar derse dönüyorum. Her Salı, Perşembe, Cuma ve hafta sonları onun evinin önünde oturup 2 paket içiyorum. Ben artık gerçekten kaldıramıyorum. Aldığım her nefes zarar. Ona da demiştim: içimde bir boşluk var ve sen bunu tamamladın. 3 ay önce böyleydi. Şimdi... Ben kalmadım. Berat kalmadı. Sadece boşluk var. Pgiboloğa gittim. Çünkü 2 aydır kafamın içinde biri daha var ve benimle konuşuyor. Uyumama izin vermiyor. Yaptığım her şeyde bir yorum yapıyor ve geceleri tek kaldığımda... Kafamın içinde bana acı çektiriyor. Sürekli bana bağırarak onu kaybettiğimi ve asla da geri bulamayacağımı söylüyor. intihar etmeye çalıştım ben bugün. Bileğimi kestim. Yapamadım. Onu görebilmek için tekrar ayağa kalktım ve tek mutluluğum olan o yeşil gözleri, o altın sarısı saçları bir daha görebilmek için kalktım. Ama her zaman bundan ibaret olacak. iyiler her zaman kaybedecek. Seven her zaman yenilecek ve ben her zaman orada sigaramla olanları izleyeceğim. Teşekkürler incisözlük ailesi. Ailem dışında bunları anlatabilecek kadar cesur olabildiğim tek insanlarsınız. Sizleri yine okuyacak uzun bir metinle baş başa bıraktım. Hakkınızı helal edin. iyi akşamlar...