Birkaç saat sonra Gül'ü eve bıraktım. Geri dönüp Onur'la birlikte, Onurların dükkanına doğru yola çıktık. O kendi arabasında, ben kendi arabamda. En sevdiğim şeylerden birisi buydu. Onur'la birlikte araba sürmek. Birbirimizi 14 senede ezberlemiştik artık. Hiç doğmamış kardeşim gibiydi Onur benim için. Futbol oynarken birbirimizin neler yapıcağını, araba kullanırken nerelerde şerit değiştiriceğimizi, üçüncü bir şahısla konuşurken neler söyleyeceğimizi birbirimizden önce bilirdik. Bu adamı bugün yalnız bırakamazdım. Herşeyi öğrenmeliydik. Yarım saat ilerledikten sonra Matbaacılar sitesine varmıştık. Dükkan kapalıydı. Çırak açmamıştı. Açtık dükkanı, içerisi biraz incintı ama bu çalışma incinlığıydı. Akşam kimse dükkanı toplamadan çıkmış haliydi. Kavgadan eser yoktu dükkanda.

Ayaz: Kardeşim burda birşey olmamış.
Onur: Aynen öyle kardeşim gel etraftakilere yine soralım olayı anlatsınlar.

Cevap vermedim çıktık dükkandan. Etraftaki dükkan sahipleri dün Onur'a anlattıklarından daha fazlasını anlatmadı.