Zor Toplamıştım Cesaretimi. Yanına Gittim Sakince; Lakin içimi Kaplayan Bir Heyecan Vardı, Bir Korku... Diyeceklerim Belliydi. "Ben Sorma Cüretinde Bulunabiliyorsam, Neden Kabul Etmesin?" Dedim. Pişman Olabilirdim. Olacaktım. Kabul Etmesi Çok Düşük ihtimaldi Zaten. Aşıktım Deliler Gibi. Çıkma Teklifi Etmeyecektim. Sadece Sarılmak istiyordum. Bir Kez. Bundan ibaret. Yarısı içimde Kalan Sesimle "... Bakar Mısın?" Dedim. "Efendim?" Dedi. Sesini Duyduğum An içimi Coşku Ve Adrenalin Sardı. "Acaba, Bir Kez Sarılabilir Miyim?" Dedim. Gerizekalı Gibi Bir Cümleydi Bu, Eminim. Ama Başka Şansım Yoktu. Etrafın Gürültüsüyle Karışık "Yok." Dedi. Farklı Şeyler De Çıkmıştı Ağzından. Duyamamıştım. Diğerlerinin Sesi Ve Kalbimin Atışları Uğuldatıyordu Kulaklarımı. Cümleyi Duyduğun An Dünyam Başıma Yıkıldı. Neye Uğradığımı Şaşırdım. Dizlerimin Bağı Çözüldü. Gözlerim Doldu. Sessizce Uzaklaştım Oradan. Bir Kenara Çekildim Ve Gidişini Seyrettim Dolu Gözlerle. O An, içimde Bir Şeyler Kopmuştu Ve Umut Kırıntısı Dahi Kalmamıştı içimde. Belki De Farkındaydı Sevgimin, Sadece Gözardı Ediyordu. Kendimi Avutmaya Çalışıyorum. "Hangi Kız Giderse Gitsin, Sorarsa Sorsun, Kabul Etmez. Benimle Bir ilgisi Yok. Tek Sebep Kız Olmam." Diyerek Bastırıyorum Acımı. Belki De Sorun Yaş Farkıdır. "Olmasın." Diyorum. Susuyorum. Gözlerim Yine Doluyor. Artık Alışıyorum.

Siz Siz Olun, Bunu Yapmayın. Kabul Edilmeyince Hiçliğe Sürükleniyorsunuz. Seviyorsanız Ve Yaş Gibi Bir Engel Yoksa Direkt Konuşun. Bilin Ki Bunu Yapınca Kabul Etmese De Yük Kalmaz Üstünüzde. Ama Sarılmayı Teklif Etmeyin. Olmuyor. Sevse De, Sevmese De.