Yaz güneşi, güzel iki arkadaş ve beni seven bana sadık bir sevgilim vardı. Hayat yolundaydı ancak ben kendimi hala yoldan sapmış hissediyordum. Kızı üzmemek adına bunu çaktırmadım, tabii o zaman da hastalık falan hiç bir şey bilmiyorum dediğim gibi. Ama günden güne içimi bir şey kemiriyor, kız bana batmaya başlıyor. Arkadaşlarım bana delirdin mi sen kız seni deliler gibi seviyor diyor, ama hiç birini dinlemiyorum çünkü kafayı harbiden çiziyorum.

15 Gün tatil yaptığı yerden dönmesini bekledim ve kavuştuk, ancak öyleydi ki dokunurken hiç bir şey hissetmiyordum. Güzel şeyler söyleyemiyordum, elini tutamıyordum, iki yabancı gibiydik. Bakışlarımdan ve her yaptığım hareketten anlayacak ki sürekli canımın sıkkın olup olmadığını soruyordu.

Canım sıkkın falan değildi, bir nedeni yok çünkü Pelin. Kafamda binbir tilki birinin de kuyruğu diğerine değmiyor, seni çok sevmek istiyorum sevemiyorum.

Sarılmak istiyorum, sarılamıyorum.

Öperken mutlu olmak istiyorum, batıyorsun.

Gözlerinin içine bile bakamıyorum, sen ise inadına bakıyorsun.

Güçsüzlüğüm almış başını gidiyor, onun gibi elimden kayıp gidiyorsun sende. Sarı saçlarının arasında kaybolduğumda eskiden çıkmaz istemezdim ancak şimdi her bir saniyesi uzuyor sanki. Özür dilerim ben artık hissiz bir insanım.