Günlerden salı saat 3 olmuş ben hala içiyorum.1 haftadır evden çıkmıyorum. Elimde kalan son yiyeceklerle yaşamaya çalışıyorum hayattan bir beklentim kalmadı. Ailemden kalan son kişiyide kaybettim bugün.Şimdi gelelim neden bu halde olduğuma. Aslında hikayem 2 yıl önce başladı. Ailemi acı bir trafik kazasında kaybetmemin üzerinden 2 hafta geçti. Kardeşim ise hala yoğun bakımda. Acım daha çok taze ancak bakmam gereken bir ev bir kardeş var.Bu halde kardeşime bakacak kadar param yoktu. Evden çıktım haftalardır yanına ugramadıgım kardeşimin yanına geldim. istediği birşey olup olmadığını sordum ağzından içimi parçalayan şu cümleler döküldü;
-Abi annemler nerde onlarda bu hastanede mi kalıyorlar?
henüz 4 yaşında olmasına ragmençok güçlü bir çocuktu o.Biraz tanımlamak gerekirse altın sarısı saçları kahverengi gözleri ve yüzünden hiç ekgib olmayan bir gülümsemesi olan tatlı bir kız çocuğuydu. Daha fazla onu öyle görmeye dayanamadım.