Askerler tek tek sınıyorlar bizi yanlarına çağırıyorlar, az buçuk milli değer, milli kimlik soruları soruyorlar. Bizde işte o zamanlar ne biliyorsak onu söylüyorduk. işte
Türk tük
Çalışkandık vs...

Ama ben bu duyguları çok daha derin hissediyordum. Ailesiz ve manevi boşlukta büyümek bana bir şeyleri sevmeye bir şeylere bağlanmaya itmişti. işte bana beni Türklük aşkına iten nacizade duygu buydu. "Terk edilmek". Albay Özyavuz bunu fark etmiş olmalıydı. "ismini bilmiyordum. Kamuflajının üzerinde okuduğum buydu". Albayı çok uzun yıllar bir daha görmemiştim.

Sorulara bir çoğumuz doğru cevap vermiştik. Elenenler oyunlarına kaldıkları yerden devam ediyorlar hatta bazılarımız oyuna devam etmek için bilerek eleniyorlardı.

Bir süre sonra sorular hızlanmaya başlamıştı. Yeteri kadar hızlı cevap veren devam ediyor dili sürçen ya da anlayamayan eleniyordu. Bir düzine kadar kaldığımızda artık, sorular kişiselleşmeye başlamıştı.

Aileme buraya ilk geldiğimde çok kızıyordum. Beni bu dünyada nasıl ve ya neden bıraktıklarını bilmek istiyor, onlara bir yerde hak vermek ya da onlarla yüzleşmeyi düşünüyordum.

Ama albay bize katı sözler ediyor, ailelerimizin bizi öylece bıraktıklarını bizleri almaları için yalvardıklarını söylüyor ve cümlerler dilinden dökülürken suratını acaip bir ifade sarıyordu. Kelimelere dayanamayıp ağlayanlar ya da konuşanlar eleniyor suskun ve dik durabilenler yarışmaya devam ediyordu.