Acaba çok mu haksızlık ediyorum diye düşünmeye başladım, belkide fazla abartmıştım, bu kadar gurur yapmak yetmez miydi. Kafamda milyon soruyla hayatıma devam ediyordum ama karar vermiştim bir daha bir şekilde benimle konuşursa terslemeyecektim. Ben bu kararı aldıktan 3 gün sonra yine aynı 2 kızla cafeye geldi. Oturdular biyere 3 kahve istediler yine bu sefer oturdum masalarına patrondan izin isteyip. Beni tanıyıpta dilara mevzusunu bilmeyen olmadığı için patron anlayış gösterdi normalde müşteriyle sipariş dışında sohbete sıcak bakmaz. Ben oturduktan 5 dk sonra arkadaşları biz lavaboya gidiyoruz diye kalktılar başbaşa kalmıştık.

D-eee nasıl gidiyor
B-aynı
D-hala kararlımısın beni affetmemekte eğer yine hayır dersen birdaha çıkmam karşına

Hayır diyemedim beyler, uzağımda olsa bile her an onunla konuşabilme ihtimaliydi belkide beni ayakta tutan, ben o dayanağı kaybetmeyi göze alamazdım.

B-belkide ben fazla abarttım bilmiyorum
D-bence öyle oldu sevindim sonunda anlamana
B-tamam affediyorum ama eskisi gibi olmayı bekleme
D-eskisi gibi derken
B-sevgili gibi
D-pat diye olmaz her şeyin zamanı var
B-bu iş zamanlada olmaz sadece abarttığımı düşündüğüm için affettim altında başka anlam arama
D-peki

Suratı asıldı arkadaşları gelmişti zaten kahveleri yarım bırakıp vedalaştıktan sonra kalktılar. Ben yine bütün gece onu düşündüm en aon uyuyakalmışım