Kaybettik maçı anasını satıyım bi darbede Beşiktaşımdan geldi ama canı sağolsun sevinmek için sevmedik der geçerim. Kız resmen beni 8. Sınıftan aldı üniversiteye taşıdı. Ulan hayatımı düşünüyorum ben başka ne yaptım diye aklıma bir şey gelmiyor. Ben ona dokunmaya kıyamazken elin bebeleri kim bilir neler yapmıştı 1.5 senede. Aklıma bunlar geldikçe sinirleniyordum. Ona geri dönmememin tek sebebi bana yaşattıklarıydı, hayatım boyunca unutamazdım onları, her zaman içimde bir güvensizlik olurdu ona karşı ama beni kendine öyle bir çekiyordu ki, onun yüzünden basketbola başladığım güne lanet ettim. Annem bana üzülüyordu bir kız için üzme kendini daha niceleri gider gelir diyodu. Ah be anam bi bilsen o kızın benim herşeyim olduğunu. Gurur denen şeye lanet olsun be dostlar, benim mutluluğuma engel olan şeydir bu gurur. Günlerim böyle geçmeye devam ediyordu ben aklımın bir köşesinde sürekli onunla yaşamak zorundaydım, kendini unutturmamayı o kadar güzel başarıyordu ki anlatamam. Ortak bir arkadaşımız vardı ahmet, ona 1.5 yıl kimlerle birlikte oldu diye sordum hiç kimseyle kardeşim dedi senden sonra kimseyle 1 haftadan fazla görmedim onu dedi. Kafam rahatladı be beyler, resmen mutlu oldum kimsenin onu incitmemesine, duyguları samimi olabilir mi diye düşünmeye bile başladım. Olmuştu işte ağına bir kere daha takılmıştım