Bir kız seversiniz, sevgili panpalarım, o kadar güzeldir ki yanına gidip güzelliğini gölgelemekten çekinirsiniz. Size bir merhaba demesi, naber nasılsın, demesi bile içinizi kıpır kıpır etmektedir, artık biliyorsunuz ki seviyorsunuzdur. Ancak bir kurt kemirir içinizi: -Acaba söylemeli miyim? -Ya reddederse, artık arkadaş gözüyle bile bakmazsa. Bir naber nasılsın demesini bile kaybedersem, o güzel yüzü bana baktığında benim de baktığımı farkedip somurtmaya başlarsa...
Bu arada sulu bir arkadaşınıza söylersiniz, sizi gaza getirir, onun için hava hoştur onun kaybedecek bir şeyi yoktur, sizin için büyük bir şey olan, sevdiğiniz kızdan gelen bir "günaydın" bile onun için hiç bir şeydir. civarınıza bakarsınız, herif gargamel gibidir ama tuttuğunu koparır, çıktığı kız Adriana Lima gibidir. acaba benim mi özgüvenim ekgib gidip konuşmalı mıyım dersiniz, bir an cesaretinizi toplarsınız, gider konuşursunuz ve karşılığında %99,9 "Red" cevabı alırsınız. bu güne kadar platonik aşk yaşayıpta bir müddet sonra açılan erkeğin başarıya ulaştığını görmedim, gördüğünüz varsa söylemeyin %99,9u yalan gelecektir bize ve o bizi açılmamız konusunda gaza getiren sulu, yavşak arkadaşların siz olduğunuz kanaatine varacağız yani...
Ve maalesef ki bir gün gelir plâtonik aşkınızı başkasının kolunda görürsünüz. Ben sevdim eller aldı, diye ağıt yakarsınız ama onun mutlu olması sizin için bir teselli bir mutluluk olarak kalır.