Çocuğu dövemezdim, zaten benden soğuma sebebi buydu. Yanlış anlamayın beyler kavgacı bir tip değilim son çaredir benim için ama arkadaşlarım öyledir, bende yalnız bırakamam hiç. 1 hafta boyunca ne o yazdı ne ben yazdım. iyice koptuk birbirimizden ama ben o 1 hafta sadece sızdığım zamanlar uyuyabildim. En son okul çıkışına gittim çıkmasını bekliyodum ki yanında yine o çocuk vardı. Gördü beni suratı asıldı yanıma doğru gelirken arkamı döndüm yürümeye başladım, çünkü orda biraz daha kalsam işin boyutu değişicekti. Arkamdan koşarak geldi zannettiğin gibi değil dedi. Cafede öyle gözükmüyodunuz dedim ağlamaya başladı. Dayanamam ben hiç bir kızın ağlamasına oda bunu biliyor, ama o an umursamadım çünkü öfkem acıma duygumun önüne geçmişti