Bu arada artık mahlukat değil zombi diyeceğim

Sağ taraftan gitmeye karar verdim yeni bir çıkış kapısı arıyordum ama bu koşu beni yormuştu biraz dinlenmek için duvara yaslandım ve koşarken fark etmediğim bir şeyi fark ettim duvarda koştuğum yere doğru ilerleyen kan izleri vardı bu sırada çığlıklar kesildi ve o filmlerde olan ölümcül sessizlik oldu nefesimi ve kalp atışlarımı duyabiliyordum aynı yönde devam edemezdim geri dönmem gerekti ama bu fazla tehlikeliydi en iyisininin geri gitmek olduğuna karar verdim çünkü bu koridordaki odalar daha fazlaydı sessiz bir şekilde devam ediyordum köşeyi döndüğümde 10 tanesi birer ceset almış yiyorlardı acıkmış olamalılar ki beni fark etmediler ilerleyecek miydim hayır hemen geri döndüm ama arka taraftan da bir 10 tane daha geliyordu hemen bir odaya girdim ve kapıyı kilitledim şansıma ki bu odada havalandırma vardı hemen vidalarını sökmeye çalıştım ama bu neredeyse imkansız gibi bir şeydi bu sırada diğerleri fark etmiş olacak ki kapı tekmelenmeye başladı artık kurallara uyma zamanı değildi her şey değişmişti bir tekme attım ve içeri girdim ilerlerken arkamdan kapının kırıldığını duydum yine tam zamanında doğru karar, ilerledim ve zombilerin ulaşmadığı bir bölge buldum insanlar yine çıkış kapılarına dayanmışlar birbirlerini eziyorlardı atlayacak mıydım kesinlikle hayır bulunduğum yerde kaldım iyi ki de atlamamışım birazdan 3 tane zombi geldi ve kötü son o değişimleri izlerken içimden ağladım ailem şehir dışındaydı ama ya sevgilim fazla uzatmayacağım yıllar önce o bana teklif etmişti ilk ve tek gerçek aşkımdı o benim ona başına bir şey gelmemeliydi tek problem hastaneden sadece 5 km uzakta oturmasıydı filmlerden de öğrendiğim kadarıyla orası bugün ilk zombiyle karşılaşacaktı bunları düşünürken bir kapı kırılma sesi ve otomatik tüfek sesi geldi bunlar askerler olmalıydı kurtuluyorduk ama bunlar da sadece durun gelmeyin demeye başladılar ve son kurtuluş ümidim de kesildi sadece 30 dakika sonra da sesler kesildi sadece hırıltılar vardı artık harekete geçme zamanı gelmişti