yalan yok zeynebi düşünüyordum seviyordum. Dışarı çıkmıyor evde sadece içiyordum komşuların getirdiği yemeklerle de karnımı doyuruyordum. Perdeler kapalı saç sakal birbirine karışmıştı. Kapının önünde kadınların dedikodularını duyuyordum annemin babamın öldüğünden(aslında haksız sayılmazlar ha varlar ha yoklar) tutun da dedemle babaannemin ölümünün bunalımına geç girdiğime kadar türlü türlü şeyler dönüyordu. insanlarla tekele sipariş verme dışında diyalog kurmuyordum. Mete geliyordu içkimi o alıyordu bazen bazenleri de biraz para bırakıp gidiyordu. Hiç konuşmuyordum mete de alışmıştı bu duruma konuşmadan bir iki bira içip gidiyordu. Tek istediğim evin başıma yıkılıp enkazından cesedimi çıkarmalarıydı.