PART 47

"5 ya da 6 tane evin içinde.. çoğunu öldürdük. ama mermimiz kalmadı. ayrıca yoldaki peşimizde olan grup. yaklaşmış olmalılar." askerin sözlerini idrak etmeye çalışırken bacağımın ağrısıyla silkindim.. dikiş atılmıştı. ama hala deli gibi bir acı vardı. "şanslısın, uyanık olsaydın dikiş acıtacaktı" dedi doktor. şanslıydım.. peki bu şansım bizi bu evden çıkaracak mı ?

birşeyler yapmaya mecburduk. evin içinden sesler geliyordu ama şu anlık kapıya dayanan yoktu.. köy.. evlerinde silahlar olmalı.. av silahları. tüfek mesela. genelde olur.. dedeminde vardı.. çocukluğumda beni ava zütürdüğünü hatırlıyorum. duvarda asılı bir silah olmalı. yavaşça kapıyı açtım. ayağım ne kadar kötü olsa da üzerine basabiliyordum. önümde bir zombi var arkası bana dönük. çok sessiz bir şekilde bıçağı kafasına saplamalıyım. yere düşüşünün sesine bile gelebilirler..

ilerledim bıçağı son gücümle kafasına sapladım ve yere yığılmak üzere olan zombiyi arkadan kavradım.. yavaşça yere bıraktım..

sessiz olmalıyım.. evin içinden sesler geliyor. özellikle üst kattan.. atılan her adımla tam tepemdeki tahtalar gıcırdıyor.. üst katta birşeyler yürüyor.. koridordayım, odanın içine bakıyorum. boş gibi.. hızlıca gözümü duvarlara gezdirdim. silah falan yok. odada bir sandık da yok. onun içine de koyulabiliyor bazen.. yan odaya geçmeliyim. anahtar deliğinden içeri bakıyorum.. yerde bir ceset var. parçalanmış elbiseleri hala üzerinde. çoğu yenmiş bacak kemikleri bile seçiliyor.. yaşlı birisi..