Ezgi'lerin sınıfında olan diğer arkadaşlarım olan Seray ve Ceren'e sorup soruşturmaya çoktan başlamıştım bu mevzuyu. Ceren her ne kadar memnun görünmese de bi durumdan sesini çıkaramayıp razı olmuştu. Ceren , annemin çok samimi bi arkadaşının kızıydı. Uzun zamandır bana karşı beslediği duygular , bi hoşlantısı vardı. Ama ne yazık ki ben ona hiç bi zaman karşılık vermemiştim. Bunun acısıyla konuşurdu hep benimle , bugünde öyleydi esasında.

Ceylan hakkında ilk bilgileri öğrenmiştim , ama öğrendiğim anda gözyaşlarımı tutamamamda beraberinde gelmişti. Evet , kızların yanında kendimi tutamayıp hafiften ağlamıştım. Sebebine gelelim; Ceylan buraya yeni taşınmaları sebebiyle bu okula gelmişti. Annesi ve babasını ufak yaşta bi trafik kazasında kaybetmiş o zamandan beri ailesiz büyümüştü. Dayısı ve yengesiyle birlikte kalan Ceylan , pek iç açıcı bi pgibolojik düzene ve hayata sahip değildi tabii. Ama tüm bunlara rağmen iyi ders notlarına , başarılı bi eğitim hayatına sahipti. Ağlamıştım beyler , kendimi onun yerine koymuştum. Çok zor bi durumdu; onun yerine olmak , onun yaşadıklarını yaşamak , onun gibi olmak. işte o an hiç haddim olmamasına rağmen kendi kendime onun hem annesi hem babası olacağıma kendi kendime söz vermiş onun her an yanında olacağıma inandırmıştım.

Seray vasıtasıyla buluşmalar düzenlenip tanışıklık iyice kaynaşmıştı. Ceren her ne kadar acı çekse de bu durumdan yapabileceğim hiç bişi yoku. Güzel zamanlar geçirmiştim Ceylan'la , onuda sevmiştim beyler; bi baba gibi , bi abi gibi , yokluğunu hissettiği herşeyi geçirecek bi büyük gibi durmuştum başında. Ve hiç bi art niyetim yoktu bu esnada. Ayrılığımız taktan bi sebeple olmuştu; özlem. O yaz ufak bi tatile çıkmıştım , pekte görüşme fırsatımız olmamıştı Ceylan'la. Onu boşladığımı düşünüp kısa bi mesajla ayrılığımız gerçekleşmişti. Bahaneydi belkide , teferruata girmeye gerek yok. Neticesinde ayrılmıştık işte...