Ertesi gün okula gitmek için uyandım, annem hala konuşmuyordu benimle haklıydı kadın o herşeyi yapıyordu benim için ama ben onu sürekli üzüyordum.Bir yandan da kızgındım ona aslında küçükken bir hastalık geçirmişim ben çok terlememem gerekiyordu, çok koşmamam gerekiyordu ilkokuldayken sürekli annem gelirdi okula tam arkadaşlarımla eğlenecekken annemi karşımda görünce hep dizginliyordum kendimi ondan bu yüzden herşeyi içine atan bir çocuk olmuştum büyüyünce.
3.-4. Sınıfta hafiflemişti hastalığımama hala gelirdi okulda onu her gördüğümde delirirdim sürekli tepkimi ona çocukça dile getirirdim ayağına falan basardım. Belkide cidden hala gelmesi gerekiyordu bilemiyorum.
Ailemde abilerimve babam meslek bakımından iyi yerde olunca benimde ders çalışmam gerekiyordu böyle olunca sürekli ders çalışan, içe kapanık, çok konuşmayan, utangaç bir çocuk yapısı çıkmıştı ortaya.
Oysa hastalığı geçirmeden önce ailemin söylediğine gore çok konuşkan, yaramaz,bin bir çocukmuştum.
Bir hastalık geçirmem lise hayatımı bana böyle zehir ediyordu belkide ilerleyen yıllarda da zehir etmeye devam edecekti.Ne zaman utandığım bir olay olsa hastalandığım o gün gelir aklıma ve keşke derim içimden keşke o güne dönsemde rüzgarlı o tepeye çıkıp, koşup terlemeseydim.