Evin bahçesinde oyunlar oynuyorduk mahallenin çocuklarıyla yakan top körebe hava kararınca da saklambaça dönerdi ilk zamanlarındaki çekingenliği yoktu o bize biz ona iyice alışmıştık kan bağımız varmış gibiydi küserdik barışırdık ağlayıp gülerdik. Ben dokuz zeynep on üç yaşındaydı elmacık kemikleri çıkık güldüğünde bembeyaz dişleriyle adeta huzur veriyordu bir de o deniz mavisi gözleri yok mu sanki kalemle çizilmiş gibiydi. Biz de yavaş yavaş büyüyorduk işte zaman çabuk geçti. O gün okula gitmemiştim hastaydım zeynep eve okul saatinden önce geldi hızla kapıyı çarptı ağlamaktan kızaran gözlerini bizden saklayarak titrek bir sesle biraz uyucam dedi yatağımdan zor da olsa kalktım kapısını tıklattım